در دوره زندیه، بسیاری از خصایص سنت آموزش نهاد دینی دوره صفویه تداوم یافت. بااین‌همه، مورخین دوره زندیه به رخدادهای سیاسی ـ نظامی توجه ویژه‌ای داشتند. عنایت به مولفه مذکور، توجه اندک و پراکنده آنان به امور فرهنگی ـ آموزشی را به دنبال داشت که نتیجه آن، ضرورت تحقیق پژوهشگران در این حوزه است. بر این مبنا، پژوهش حاضر درصدد یافتن پاسخ به این پرسش است: در قالب کدام خصیصه‌ها، سنت آموزشی نهاد دینی ایران در عصر زندیه تداوم یافت؟ برای پاسخگویی، با بررسی مقولاتی مانند شیوه آموزش خویشاوندی و نقش خاندان‌های علم‌پرور، به این برآورد می‌رسیم که سنت آموزشی نهاد دینی، نقش مهمی در تداوم سنت فرهنگی ـ آموزشی کشور علی‌رغم تحولات اجتماعی ـ سیاسی جامعه ایفا می‌کرد. پژوهش حاضر، با استفاده از روش تحقیق تاریخی و شیوه جمع‌آوری داده‌های کتابخانه‌ای از منابع دست‌اول تاریخی پس از توصیف و طبقه‌بندی سنت آموزشی به تحلیل و تفسیر این ویژگی‌ها و تاثیرات آن بر اوضاع آموزشی دوره زندیه می‌پردازد.
