تشکیل دولت صفویه در سال ۹۰۷ ق در ایران از مهم‌ترین اتفاقاتی است که منجر به فراگیر شدن مذهب تشیع در ایران گردید. فقهای شیعه برای گسترش فقه شیعه و تدوین آن تعاملات متعددی با هم داشتند. این تعامل شامل ارتباطات دو سویه‌ای شد که بین آنها در شئونات مختلف وجود داشت. این پژوهش که به‌صورتِ توصیفی و تحلیل منابع مختلف کتابخانه‌ای انجام گرفت، تعاملات فقهای شیعه از دوره شاه‌عباس اول تا پایان صفویه (۱۱۳۵ – ۹۹۶ ق)، را مورد واکاوی قرار داد. حاصل این تعاملات که به‌صورتِ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی همانند تدریس و صدور اجازه‌نامه، نوشتن شروح و اجوبه‌ها، تدریس کتب یکدیگر، وصلت‌ها و موارد دیگر صورت گرفت، ترویج و گسترش فقه شیعه و تثبیت هویت شیعی در عصر صفویه بود. در این پژوهش سؤال اصلی این است که شئونات مختلفِ تعامل میان فقهای عصر صفویه (۱۱۳۵ – ۹۹۶ ق) به چه صورت‌هایی بود؟
