براساس آثار مکتوب باقی‌مانده از دوران صفویه، بی‌گمان وقف یکی از شکوفاترین دوران خود را در این زمان داشته است. شاهان صفویه از پیشقدمان وقف‌های بزرگ، به‌حساب می‌آیند و به‌تبع بسیاری از حاکمان مناطق، درباریان و افراد خیرخواه نیز املاک و اموال فراوانی را در سرتاسر مملکت وقف کردند. با توجه به گستردگی و پراکندگی پژوهش‌های صورت گرفته در زمینه وقف در دوره صفویه، در این مقاله سعی شده براساس وقف‌نامه‌های منتشر شده (اصل وقف‌نامه یا رونوشت آن و برخی اسناد مرتبط به وقف)، و با استفاده از منابع دیجیتال، با تأکید بر برخی از وقف‌نامه‌های مشهد (آستان قدس رضوی)، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین مراکز مذهبی مورد توجه واقفان، و اردبیل (بقعه شیخ صفی‌الدین) با پیشینه غنی از وقفیات خانقاهی، موقعیت و طبقات اجتماعی واقفان در آن زمان مورد بررسی قرار گیرد.
