1- دانشیار دانشگاه خوارزمی. ، moftakhari@tmu.ac.ir 2- استادیار دانشگاه الزهرا. 3- عضو هیئت علمی گروه معارف دانشگاه شاهرود و دانشجوی دکتری تاریخ و تمدن اسلامی دانشگاه معارف اسلامی.
چکیده: (1810 مشاهده)
مدارای دینی و مذهبی بهمعنای آسانگیری و تحمل افکار و عقاید مخالف، یکی از اصول پذیرفتهشده در اسلام است. دولتهای اسلامی در طول تاریخ همواره با ادیان مختلف در قلمرو حکومتی خویش (با انگیزهها و اهداف مختلف) مدارای دینی داشتهاند و این موضوع یکی از خصایص بارز آنان بوده است؛ اما مدارای مذهبی وضعیت متفاوتی داشته و دارای فراز و فرود بسیاری بوده است. در قرن چهارم و پنجم هجری حکومت شیعیمذهب آلبویه، با تمامی ادیان و مذاهب موجود که در چارچوب شریعت اسلامی فعالیت میکردند، مدارا داشته و از توانایی آنان در امور حکومتی استفاده مینمود و با اجازه فعالیت مذهبی و دینی به آنها، زمینههای رشد فرهنگی را برای همه گروهها بهوجود آورد؛ بهطوریکه عصر زرین فرهنگ و تمدن اسلامی در دوره آلبویه تحقق یافت.