استادیار دانشگاه علوم پزشکی ایران، دانشکده پزشکی، گروه معارف اسلامی و مرکز توسعه پژوهشهای بین رشتهای معارف اسلامی و علوم سلامت، تهران، ایران. ، asady.m@iums.ac.ir
چکیده: (1939 مشاهده)
پژوهش حاضر به این مسئله میپردازد که سبک مواجهه اجتماعی اهلِبیت با بیماران چگونه بوده است؟ عرصه پژوهش، گزارههای سبک زندگی معصومان و بهطور خاص، حیات اجتماعی ایشان در منابع کهن، اعمّ از تاریخی و روایی است که به روش تحلیلی قابل کنکاش است. براساس یافتههای پژوهش حاضر، مؤلفههای این سبک عبارت است از پیگیری نیازهای مادّی و تأمین نیازهای معنوی بیماران، پاسخگویی درمانی همگانی، مقابله با مرگهراسی و مرگخواهی بیمار، رسیدگی به وضعیت خانواده بیمار، کاستن نقش اجتماعی بیمار و آسیبشناسی اجتماعی ارتباط با بیمار. متغیرهای مسئولیت افزای این سبک، شامل پیوستگی اجتماعی (آشنایی، همسایگی، همسفری)، وضعیت معیشتی بیمار و بیماریهای خاصّ است. متغیرهای محدودیت زا شامل کوتاهی بیماری (سه روز)، بیماریهای خاص، سوء منش و سوء رفتار بیمار میگردد. در نتیجه آشکار گردید در سیره اجتماعی اهلِبیت، علاوه بر تأمین رفاه، آسایش و سلامتی بیمار و اطرافیان بیمار، آموزش، تربیت و معنویت نیز هدفگذاری گردیده است.